عکس رخساره ی ماهش را داد

                                         تاری از زلف سیاهش را داد

                                          به من از دورنگاهش را داد

                                           انتظار سر راهش را داد  

تا تو هستی غزل هست

دلم تنها نیست

بی انکه مرا دوست بداری

با تمام وجود دوستت دارم

شکفتی مثل گل در نو بهاران

کنار پنجره بودم که آسمان بارید 

تمام صورت شب خیس اشک بود ولی 

و ایستاد کنارم برای یک لحظه 

تمام قصه غمهای من هویدا بود 

به چشمهای غریبش نگاه کردم باز 

چقدر برق نگاهش شبیه دریا بود 

 بگو چگونه از تو یاد کنم وقتی یادگاری از تو ندارم ، بگو چگونه صورتت را به تصویر بکشم وقتی سیاهی غم آن را پوشانده ، دفتر خاطراتم را چگونه بگشایم و از یاد و خاطراتت بنویسم . وقتی همه چیز را با تلخی آغاز کرده ام همه گذشته ام چیزی جز درد و غم نیست و آینده ام که هنوز نیامده...

به فکر آتش وجودم باش که خاکستر شد . یاد روز های رنگی مان بودی وقتی که رنگین کمان رنگ زیبایش را باخت . به چشمه خاطراتمان گریختی . خشک و بی آب شد . به پرنده گاه جنگل عشقمان روی آوردی ، آوای غم سرودند و همین که به من روی آوردی در آینه شکستم اما حالا بگو با من چه کردی با قلب من با روح من و حس من که اینگونه خاموشم .

اگه یک روز فهمیدی که دل هزار نفر برات تنگ شده؟ بدون اولیش منم
     اگه یک روز فهمیدی که دل صد نفر برات تنگ شده؟ بدون اولیش منم
          اگه یک روز فهمیدی دل ده نفر بـرات تنـگ شده؟ بـدون اولـیش منم
     اگه یک روز فهمیدی که یک نفر دلش برات تنگ شده؟ بدون اون منم
اگه یک روز فهمیدی که کسی دلش برات تنگ نشده؟ بدون من مُردم

..................................................